پله پله تا ملاقات خدا

امام هادی (علیه‌السلام) پیشوای دهم شیعیان است. نام آن بزرگوار، علی و معروف‌ترین القابش، نقی و هادی است. آن معصوم را با کنیه «ابوالحسن» می‌شناسند.

البته در اصطلاح راویان شیعه، ایشان به «ابوالحسن ثالث» شهرت دارند؛ زیرا پیش از ایشان، کینه امام هفتم و امام هشتم (علیهما‌السلام) نیز «ابوالحسن» بود. پدر آن بزرگمرد، پیشوای نهم شیعیان، حضرت امام جواد (علیه‌السلام) و مادرش زنی با فضیلت و باتقوا، به نام «سمانه» بود.

حضرت هادی (علیه‌السلام) در سال 220 هـ.ق، پس از شهادت پدر گرامیش، خلعت امامت پوشید. خلفای عباسی زمان امام: آن حضرت در طول حیات خویش، حکومت هفت خلیفه عباسی را تحمل کرد که عبارتند از: “مأمون"، “معتصم"، “واثق"، “متوکل"، “منتصر"، “مستعین” و “معتز". در میان این افراد، حکومت “مأمون"، پیش از امامت آن جناب، خاتمه یافت. از این هفت نفر، رفتار “واثق” و “منتصر” با علویان سخت نبود و آنان تا حدودی در رفاه بودند. “منتصر” که از تباه‌کاری‌های پدرش به ستوه آمده بود، وی را در حال مستی بر قتل رساند و به حکومت رسید.

صفحات: 1· 2

الله ( خداوند )

اسم مبارک « الله » چهار حرف است هرگاه همزه را انداختی می ماند « لله » که اشاره است به « ولله کل شی» یعنی همه چیز از اوست و اگر لام را انداختی و الف را گذاردی « اله » می شود که اشاره دارد به « و هو اله کل شی » هر چیزی به او موجود است . و اگر لام و الف را انداختی « له » می شود ، « و له کل شی» بازگشت هر چیزی به سوی اوست . و اگر لام از از کلمه « له » انداخته شود ، « ه » باقی می ماند و « هو » لفظی است که دلالت دارد بر سرچشمه عزت حضرت احدیت و لفظ « هو » مرکب است از دو حرف  « هاء » و « واو» . لفظ هاء ، اصل است نسبت به واو ، چون واو از اشباع ضمه هاء پیدا شده ، پس در واقع « هو» یک حرف است و دلالت دارد بر وحدت حضرت احدیت .

هرکس روزی 100 مرتبه بگوید « هو الله الذی لا اله الا هو » خدا او را از اهل یقین

گرداند .